Sinds maart zit Shymo in quarantaine. Hoe zij dit ervaart hebben jullie al een beetje in haar blogs kunnen lezen en het is allemaal niet makkelijk. Familie en vriendinnen die niet even een knuffel kunnen komen brengen en die op het begin van de quarantaine enkel door het raam heen, al bellend, met Shymo eventjes konden kletsen. Maar hoe is deze periode nou voor de mensen om Shymo heen? Hoe is het om je vriendin of zusje niet te kunnen zien en hoe is het om in quarantaine te zitten ter bescherming van je dochter/zusje/vriendin? Een aantal mensen hebben beschreven wat deze situatie met hen deed en nog steeds doet.
Siem
Toen in maart het coronavirus in Nederland uitbrak en Mark Rutte hierover de persconferentie gaf waarin hij de maatregelen uitlegde, ging bij Mo thuis de deur op slot. Niemand erin en niemand eruit. Want voor Mo is corona levensgevaarlijk en vechten tegen één levensbedreigende ziekte lijkt ons allemaal wel genoeg. Er was dus opeens een echte quarantaine. Ik was op dat moment niet bij Mo wat betekende dat ik ook niet naar binnen kon. Het was logisch maar soms moeilijk om vol te houden. Vooral omdat het onduidelijk was hoe lang alles ging duren en wanneer ik Mo weer vast zou kunnen houden. Zo hadden we dus opeens, naast het gevecht om Mo beter te krijgen, er nog een gevecht en gevaar bij.
Voor de veiligheid van Mo en door het gebrek aan informatie over het virus hebben we drie maanden los van elkaar moeten leven. Een paar keer per week kwam ik naar het raam om te praten. Die momenten waren fijn, omdat je elkaar toch even kan zien, maar deze momenten heb ik ook als erg pijnlijk ervaren. Het telkens opnieuw afscheid nemen, elkaar niet vast kunnen houden en kostbare tijd met elkaar zien verdwijnen was erg lastig om mee om te gaan. In het leven wat wij samen hebben is het zo belangrijk dat je er voor en met elkaar kan zijn. En dat we van het één op het andere moment geen dagelijks onderdeel van elkaars leven konden zijn vond ik erg moeilijk om te accepteren; dat ik bijvoorbeeld niet kon helpen met de zorg voor Mo, maar voornamelijk de momenten waarop Mo zich slecht voelde en ik er niet bij kon zijn.
Het was voor mij dan ook van belang om, wanneer de mogelijkheid zich zou aandienen, direct bij Mo in te trekken. Na vier maanden was het zover, zo fijn! Na twee weken in quarantaine te zijn geweest en een antilichaamtest te hebben gedaan, wisten we zo goed als zeker dat ik geen corona had of heb gehad. Op maandag 29 juni ben ik bij Mo ingetrokken. Het was echt een feest en de eerste knuffel na zo lang was echt magisch. We horen bij elkaar en dat gevoel overheerste vanaf de eerste seconde meteen weer. Na een uur voelde het al alsof ik nooit weg geweest was. Het geluk kon echt even niet op, geweldig! Het leven zoals het nu is blijft nog even ingewikkeld met corona want de rest van mijn leven staat even op pauze. Maar het belangrijkste is dat Mo en ik weer samen de tijd kunnen doorbrengen; nu ben ik er in ieder geval weer bij elke stap erbij. Een groot probleem opgelost, wat voor een grote smile op mijn gezicht (en op die van Mo) zorgt!
Ilonka en Ruud
Even terug naar 2 maart. Shymo wordt opgenomen in het Prinses Maxima Centrum. Op 3 maart wordt Mo geopereerd. Er wordt een biopt genomen. Tijdens die week van de opname krijgen we voor het eerst het gevoel dat het coronavirus eraan komt. Inmiddels zijn we allemaal weer thuis en het is 13 maart, vrijdag de dertiende. De hele week gaat het al over corona in het nieuws. Op 14 maart staat er een workshop in mijn (Ilonka’s) agenda. Ik kijk Ruud aan: “Is het verstandig?”. Vervolgens bel ik de vriendin met wie ik samen naar de workshop ga voor haar 50ste verjaardag. Ruud belt ondertussen met het bedrijf van de workshop. We besluiten te gaan. Het zat ons eigenlijk niet helemaal lekker maar we hadden een supergave dag. Op 15 maart om 19:00 uur is de eerste persconferentie van Rutte. Hij zegt van alles maar ik hoor het eigenlijk allemaal niet meer. Als Rutte klaar is hoor ik mezelf zeggen tegen onze dochters en Ruud zeggen: “De deur gaat op slot. Niemand er meer in en niemand er meer uit”. Het duurt maar drie weken, denken we. Ik maak een appje naar mijn klanten, vrienden en familie waarin ik uitleg dat we Mo maximaal willen beschermen. Iedereen, maar dan ook écht iedereen, zegt dit te begrijpen.
Al snel lopen we vast met de praktische dingen. Mootje moet bijvoorbeeld sowieso één keer per week naar het ziekenhuis, en de boodschappen die we normaal al maar één keer in de week lieten bezorgen kunnen we gewoon voortzetten, toch? Het bleek het Wilde Westen te zijn, een gekkenhuis. Pas tweeënhalve week later kunnen we boodschappen bestellen. En dan blijkt er ook nog dat er geen schoonmaakmiddelen, tissues, pasta, rijst, blikken bonen en toiletpapier op voorraad zijn. GEEN TOILETPAPIER!!!! Waar moeten we dan onze … mee afvegen? Nou worden we altijd al redelijk vaak uitgelachen om onze voorraadkast – wij zijn de Appie hè! – dus met twaalf keukenrollen op voorraad en wat knip- en plakwerk (creatief-met-kurk idee) hebben we voorlopig genoeg. Zo vraagt een vriendin van mij: “Ilonk, heb jij nog een pak pasta? Ik ben twee winkels in geweest maar er is geen pasta: nada, noppes, niks”. “Tuurlijk,” zeg ik, “wil je spaghetti, penne, macaroni, tagliatelle, fusilli, gnocchi of ravioli…? Oh, en ik heb eventueel ook nog volkoren lasagnebladen”. Waarop mijn vriendin zegt, “Uh, doe maar iets”. Stiekem is ze natuurlijk onder de indruk van onze voorraad, want ze is er stil van. “Eet smakelijk,” roep ik nog, “en een pak pasta hoef ik niet terug want we hebben zat!”. Ook roepen we de hulp in van ons netwerk, iets wat we geleerd hebben toen we Stichting Help Mo Nu! oprichtten. Dus vriendinnen gaan voor ons naar de markt, de overbuurvrouw scoorde toiletpapier en zo staat er iedere dag wel weer iets voor de deur.
De lockdown wordt verlengd en dus de quarantaine ook. “Trekken we dit financieel wel?” vraag ik aan Ruud. “Ja, want normaal gaan we in de meivakantie en in de zomervakantie weg en dat is voor ons als ZZP’ers precies te doen als we dit jaar niet op vakantie gaan”. Oh nou prima opgelost, denken we. Dan komt er ook nog een verlossend woord van minister Wiebes. We krijgen vierduizend euro. Nou, met zuinig doen en het plan dat we hebben gaan we dat redden! “Nee…” zegt Wiebes dan met een grijns op zijn gezicht, “die vierduizend euro is niet voor ZZP’ers. Die hebben hier zelf voor gekozen!”, meent hij. Ik hoor mezelf naar de tv schreeuwen: “Ja hoor Pannenkoek! Ik bedenk van tevoren dat ons kleine meisje jarenlang ziek wordt en dat er ook nog een COVID’je langskomt. Met je Pinokkioneus, rampgeval!”. “Rustig,” zegt Ruud, “hij kan je niet horen”.
We ploeteren door. Dagen worden weken, weken worden maanden. Ineens bedenken we, we hebben al vijf maanden onze jongste zoon niet gezien. We regelen vervoer en eindelijk op zondag 12 juli is het hele gezin compleet in de tuin op gepaste afstand. Heerlijk. Inmiddels is het bijna eind augustus en we ploeteren nog steeds door. Tal van vrienden en familieleden maken dat ook mogelijk. Onvoorstelbaar wat er voor ons gedaan wordt. Niemand weet hoe lang het nog gaat duren, maar wat zijn we hier met z’n allen klaar mee zeg! Met veel geduld, liefde en positiviteit komen we hier doorheen. COVID is ook eigenlijk niet eens ons grootste probleem.
Gylian en Charlotte
Wij hebben vanaf maart tot en met juni met z’n tweeën in quarantaine gezeten. Niemand erin en niemand eruit, ter bescherming van onszelf en de mensen om ons heen. Boodschappen laten bezorgen en alleen naar buiten als het écht moet. Na een paar weken quarantaine begonnen wij met een dagelijkse wandeling voor toch nog wat beweging en frisse lucht. Al met al was het goed vol te houden met z’n tweetjes. We deden allebei ons ding en ons appartement is groot genoeg om niet continu op elkaars lip te zitten. Echter was het niet alleen maar ‘prima’. Het ergste was namelijk dat we onze familie niet konden zien. Vanaf de beruchte persconferentie ging huize Korver in volledige lockdown, ter bescherming van Shymo. Mensen konden wel langskomen, maar mochten niet naar binnen. Voor het raam kon er dan al bellend even gekletst worden, een prima tijdelijke oplossing, hoewel niet optimaal.
Wij hebben Shymo daarom van maart tot juni niet kunnen zien. Omdat we ons zo goed mogelijk aan de maatregelen houden, hebben wij tijdens de lockdown het openbaar vervoer vermeden en dus zaten we vast in ons appartementje in Amsterdam. We hebben veel met Shymo gebeld en gefacetimet en dat was altijd leuk, maar nooit genoeg. Het zijn momentopnames en we maakten gewoon niet alles mee. Je kan elkaar niet aankijken, geen knuffel geven… Uiteindelijk moesten we door een nieuwe baan een autootje kopen en dat gaf ons in één keer weer wat meer vrijheid. Vanaf dat moment konden we minstens elke week even langs Westzaan om voor het raam te kletsen met Shymo en familie, en dat was zo ontzettend fijn! Ook konden we langskomen voor de verjaardag van Shymo en Zyara en gingen we vaak langs om even voor het raam een koffietje te drinken. Vanwege de kleine kans op besmetting in de buitenlucht, werd er na een tijd besloten dat Shymo naar buiten kon. Vanaf dat moment konden we opeens gezellig met z’n allen beneden in de tuin eten en konden we kletsen met Shymo zonder een raam ertussen.
We zien Shymo nu in ieder geval elke week en het is zo fijn dat dat mogelijk is zonder haar in gevaar te brengen, maar het is vreselijk dat we haar niet eens een knuffel kunnen geven.
Wij houden ons zo goed mogelijk aan de maatregelen, ter bescherming van Shymo en alle andere mensen die binnen de risicogroepen vallen. Als iedereen op deze manier zijn of haar steentje bijdraagt zijn we hier namelijk zo snel mogelijk weer van af.
Zyara
Hoe ik de quarantaine ervaar/heb ervaren? Ja, lastig. Het is zo, dus je wil er het beste van maken. De eerste periode zag ik het eigenlijk als gezellige qualitytime met Mo terwijl iedereen om mij heen aan het zeuren was dat het te lang duurde. En nu zitten wij hier en is iedereen ondertussen op vakantie geweest. En wij? Wij zitten binnen sinds maart, er is niets veranderd. Dat ik hier bij Mo ben betekent dus ook dat ik een hele lange tijd niet bij Mats ben geweest. Dat is natuurlijk niet fijn.
Nu is het bijna september en begint college weer: hoe gaan we dit nu doen? Dat is één van de vragen waar je zelf een antwoord op moet verzinnen en zo zal het nog wel even doorgaan. Aangezien dat papa ook meer thuis is ben ik lekker met hem gaan klussen. Wat moet je anders? De hele dag op de bank zitten is het ook niet voor mij. Nu is Siem er sinds twee maanden, dat is gezellig. Dan zijn wij samen wanneer Mo, mam en pap naar het ziekenhuis gaan. Zo rommelen we een beetje aan en zien we wel wat wel en niet kan en wanneer.
Corona heeft het ons niet makkelijker gemaakt, maar desalniettemin is de positieve vibe, om het maar zo te noemen, er nog wel. Anders was het niet gelukt.
Mirte
Door corona is het gevaarlijk om bij Mootje in de buurt te komen. De eerste maanden van corona ging Mo daarom in quarantaine. De enige mogelijkheid om Mo te kunnen zien was door het raam. Mootje zat binnen in haar rolstoel en Siem, de meiden en ik zaten dan buiten. We gebruikten Facetime om wel nog goed met elkaar te kunnen praten en zien konden we gelukkig gewoon in het echt!
Ik vond het zelf fijn om Mootje op deze manier nog wel een soort van te zien en te kletsen, maar je merkt toch dat het niet ‘echt’ voelt. Op haar verjaardag heeft Ruud een stuk van de deur omgetoverd tot een plastic scherm. Zo konden we Mo weer helemaal zien en zij ons ook!
Sinds kort mogen we ook op balkon komen. We moeten door het huis met een mondkapje naar het balkon toe. Mo zit dan in haar stoel voor de schuifdeur, die gelukkig gewoon open mag! Nu voelt het eindelijk alsof ik echt bij hen thuis kom. Het is moeilijk om niet bij iedereen om de hals te vliegen maar ik ben allang blij dat ik ze ‘echt’ kan zien.
4 reacties
Het verhaal blijft me raken. In de eerste plaats omdat ik via deze blogs steeds meer inzicht krijg in de impact op het leven van Shymo. Daarnaast, nu ook, op de ervaringen tijdens een pandemie en de impact die dit heeft op het sociale leven. Wat een ongelofelijk verhaal. Wat een pech… maar dat er ook nog mooie momenten samen zijn, zorgt ook voor een lach op mijn gezicht. Sterkte in deze moeilijke tijd, Liefs Anne
Hou vol kanjers!!!!! En oehhhh……als ik dit lees word ik alleen maar pissig op een ieder die loopt te zeuren over “afstand houden” en “mondkapjes”, “complottheorieën” en “Covid bestaat niet”…… wat het ook is, het is er en is een gevaar voor Mo! Ly all!!!!!
Ik ben er stil van hoe jullie dit met z’n allen zo aanpakken.
Voor ons gaat het leven met enige beperking gewoon door.
Jullie zijn volledig in quarantaine maar weten daar quality time van te maken.
Omdenken, wat kan wel.💪🙏❤️
Jullie zijn zulke lieve, goede, eerlijke mensen, dat lees je ook in de verhalen hier. Op afstand leven we met jullie mee❤️❤️❤️ Digitale knuffel!