02-03-20
Ik lig nu weer in het bed in het PMC, want morgen onderga ik een punctie. Ze gaan me een stukje opensnijden op de plek van m’n litteken en daar halen ze dan drie stukjes tumor uit, ter grootte van rijstkorrels. Risico’s zijn er natuurlijk altijd bij betrokken. Zo kan er bijvoorbeeld een bloeding ontstaan, maar er kan ook hersenvocht gaan lekken of een hersenvliesontsteking ontstaan. En om niet te vergeten kunnen mijn wonden geïnfecteerd raken. Daarom ben ik nu (maandag) al in het ziekenhuis, want ik krijg antibiotica uit voorzorg tegen bepaalde infecties en bacteriën. Zenuwachtig ben ik niet. Gek hè? Ik heb alle vertrouwen in de neurochirurg en heb dan ook niks te vrezen. Ik hoop alleen zo erg dat ik er niet zo veel last van heb en dat ik na twee dagen weer lekker naar huis kan. Maar dat is niet mijn verwachting. Ik denk namelijk dat dit wel eens de hele week kan gaan duren. Er zijn ook nog wel een hoop vraagtekens. Gaat het pijn doen? Wanneer moet ik een verblijfskatheter? Moet ik een sonde? Nou ja, ik zie het allemaal wel. Zoals ik al zei: ik vertrouw er op dat het allemaal goed verloopt. Deze neurochirurg heeft ook samen gewerkt met de chirurg die mij in 2017 in het VUmc geopereerd heeft. Nu ben ik erg moe dus ik ga lekker proberen te slapen. Morgen wekker om 07.00 uur en dan horen jullie wel van me hoe het gegaan is!
03-03-20
Het biopt! Ondanks dat m’n oncoloog twee weken afwezig is heeft hij toch met collega’s een biopt weten te plannen. Toen we vrijdag 28 februari naar het ziekenhuis gingen voor het gesprek met de neurochirug en oncoloog werd duidelijk dat het eigenlijk niet een simpel biopt zou zijn, maar zelfs een hele operatie. Vandaag 3 maart was het dan ook zover. Gisteren was ik al opgenomen voor het starten van een antibioticakuur en vandaag om 08.00 uur zou ik als eerste aan de beurt zijn. Met enige vertraging werd ik met bed en al naar de OK gereden, door de prachtig gekleurde brug van het PMC naar het WKZ. Daar aangekomen mocht mama zich in een mooi overalletje hijsen met bijbehorende attributen. Dat moest ik natuurlijk wel even vastleggen! Er werden nog wat dingen geregeld en toen werd ik afgeleverd op de OK. Daar stond een gezellig team op me te wachten en we waren al snel in geprek over alles en nog wat. De anesthesist vroeg aan mij wat ik leuk vind om te doen, waar ik natuurlijk niet op voorbereid was dus mijn antwoord was simpelweg: “tja wat vind ik leuk om te doen?” Er werd toen gevraagd: “kijk je een serie?” Ik antwoordde, al half onder de narcose, met: “Haha ja, op dit moment kijk ik Grey’s Anatomy”. Ze moesten allemaal enorm lachen. Het is namelijk een overdreven en dramatische ziekenhuisserie. “Je wil dan vast aan Dokter McDreamy denken?”, kreeg ik als vraag. Waarop ik iets te hard antwoordde: “Neeeee, ik heb een vriend en HIJ IS BLOND!” Ondertussen was ik dan ook al ver weg in dromenland door de narcose.
De operatie duurde uiteindelijk twee uur en al snel kreeg ik te horen dat alles volgens plan was verlopen. Ik werd naar de uitslaapkamer gereden en al snel was mama daar ook. Met nog dichtgeknepen ogen was het allereerste wat ik (net iets te hard en met fronsend gezicht) tegen mijn moeder zei: “OH JA, Mam! voor ik het vergeet: als ik een knuffel uit mag kiezen dan wil ik de krab!!!!!” Waardoor m’n moeder natuurlijk in de lach schoot. Verder heb ik niet veel last gehad van de narcose en ben ik snel weer bijgetrokken. Ik voelde al snel dat ik last had van mijn keel vanwege de buis die daar had gezeten en voor ik het wist lag ik op een raket-ijsje te knagen. Man, wat zijn die dingen toch lekker.
Al snel mocht ik weer naar m’n kamer in het PMC. Hier kreeg ik van de neurochirurg te horen dat de operatie goed was verlopen. Hij zei dat ik een ervaren patiënt ben en dat gaf aan dat hij zich geen zorgen maakt. Ik moest twee dagen op m’n rug blijven liggen. Eerst zou dit mijn buik zijn om te voorkomen dat de doorligwonden erger zouden worden. Maar toen kwam men er achter dat ik een speciaal, door pap gemaakt kussen met een gat er in heb, dus nu doe ik alles liggend op mijn rug. Ik heb dan ook een nieuwe vaardigheid bij mezelf ontdekt: liggend eten. Grote vriend prednison is nog steeds aanwezig, net als de honger. Wanneer de mensen van de Kanjerkar komen vraag ik dan ook vaak twee dingen: “Staat er een zalmsalade op het menu? Ook mac ‘n cheese? Doe mij maar beide!” Krijg ik wel op hoor met mijn één-meter-zestig en mijn gewicht van vijftig kilo, haha. Ze hebben hier ook leuke avondsnacks, zoals een wrapstokje met banaan met chocopasta. Qua eten kunnen we dus wel stellen dat het goed gaat.
04-03-20
Mijn beste vriendinnetje Mirte en haar lieve zus Fey kwamen vandaag even langs op de kamer. Mirt studeert een half jaar in Kopenhagen dus het was meeeeega leuk om haar weer even te zien. Wel super kut dat ik precies deze week geopereerd moest worden. De meid was even naar Malmö geweest met haar maatjes en heeft daar zes(!!!) zakken van mijn lievelingschips gehaald en meegenomen naar Nederland. Super grappig en lief. Elke keer als ik nu de Zweedse cheeseballz eet moet ik aan haar denken. Ik hoop natuurlijk dat ik haar ergens dit jaar een weekendje kan opzoeken maar dat moeten we helaas afwachten..
05-03-20
Vanochtend is de visite (een groep dokters) langs geweest en die hadden verder niks meer op mij aan te merken. Ik voel me goed en heb geen klachten als koorts of pijn. De neurochirurg is ondertussen ook langs geweest en heeft de wond bekeken. Die heb ik zelf ook via een foto gezien en het ziet er allemaal netjes en rustig uit. Nu is het natuurlijk de bedoeling dat dat ook zo blijft, dat er geen gekke ontstekingen ontstaan en dat de hechtingen er volgende week uit worden gehaald. De uitslag van het biopt kan vier tot zes weken duren is mij verteld, dus we moeten allemaal even geduld hebben en tot die tijd hopen dat de tumoren zich stilhouden. Meteen nadat de neurochirurg me toestemming gaf om naar huis te gaan heb ik pap gebeld en die komt ons nu als de wiedeweerga halen! Hè wat fijn dat het ook eens een keer allemaal goed en vlot kan verlopen. Dus nu lekker naar huis en met de hondjes kroelen. Maaaar, ik eet nog wel even een muffin dúbbele chocola voordat ik de auto in ga.
4 reacties
Wat hopp ik dat er ook een keer goed nieuws gaat komen voor jullie!!
Nu hopelijk genieten van het thuis zijn.
Zet hem op lieve familie💖💖💖
Wat mooi geschreven, het lijkt wel uit een boek te komen. Misschien kan je je ervaringen op deze manier delen met jonge mensen die dit ook meemaken. Je hebt een bijzonder talent . Veel sterkte deze komende weken, wachten op een uitslag moeten jullie helaas vaak meemaken.
Lieve Shymo
Fijn dat het ook eens vlot en goed gaat, blijf sterk wij zijn in gedachten elke dag
Bij jouw en je Familie 💋💋
Groetjes Wim en Fien
Lieve meid ik bid voor je en wil je zeggen wonderen bestaan echt!!Zelf meegemaakt. .hou je daaraan vast.God bestaat en ziet je…Heel veel kracht en moed toegewenst van mij..En een een dikke troostknuffen. ….marion.😘❤💋