Shymo’s blog: angsten

Shymo en Otis slapen

30-07-19

Wist je dat ik het kan ruiken als ze me aan het bestralen zijn? En dan bedoel ik het exacte moment dat het gebeurt. Dan nemen ze even een korte pauze en dan vervolgens ruik ik het weer. Het is een hele aparte geur, een beetje magnetisch misschien?

Ik weet nog steeds niet welke dag ik leef. Hoe laat het is. Hoe ik me voel. Hoe lang ik al uit het ziekenhuis ben. Voor mij voelt dit pas als een aantal dagen maar de waarheid zegt iets anders.
Vandaag kwam Elsa weer langs voor fysio en ik kon al zo veel meer dan vorige week. Dat voelt super goed en motiveert me ook mega-erg om weer zo snel mogelijk dingen zelf te kunnen doen. Zo kan ik nu bijvoorbeeld niet zelf in mijn rolstoel komen. Aangezien ik dat niet kan, moet je je bedenken dat nu alles voor me gedaan wordt, zoals eten maken, naar de wc gaan, simpelweg van lig naar zithouding; al wordt ik daar wel echt al beter in.

Ik heb het sommige momenten echt heel erg zwaar. Zo moest ik gister huilen omdat ik me besefte dat ik NIET lekker kan zitten en liggen, terwijl dat de enige twee dingen zijn die ik kan. Moet ik dan op m’n zij? Nee dat ligt niet. Op m’n rug? Nee. Rechtop? Nee. Het is heel zwaar om je überhaupt geen houding te kunnen geven omdat letterlijk alles kut voelt.

Je moet je eens voorstellen (wat heel lastig zal zijn, misschien wel onmogelijk): Ik was opgenomen in het ziekenhuis, en dan al met twee benen die het niet doen. Infuus in de ene hand en de andere hand die opeens niet meer reageert. Je ligt dan dagenlang op je rug in dezelfde positie. Je bent bang, doodsbang, en je voelt je gevangen. Ik heb om m’n moeder geschreeuwd omdat ik dacht dat ze weg was en vroeg me dan af waar ik was. Ik dacht elke dag dat ik in een andere kamer in een ander bed lag. Ik heb nooit last gehad van angsten, maar toen ik thuis kwam durfde ik niet eens in mijn eigen bed te slapen. En zeker niet alleen.

Zo heb ik nog elke nacht last van nachtmerries en maakt m’n eigen geest me erg van slag. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn hoor, maar ik had nooit verwacht dat de angsten zo lang zouden blijven.

Gelukkig krijg ik elke dag een beetje meer grip en gevoel in m’n lijf terug en voelen mijn ribben steeds meer als m’n eigen ribben in plaats van plastic of ‘flubber’.

Wat ook erg lastig is, is dat ik bijna niks proef. We weten niet of dat door de medicatie of de bestraling komt. Ik moet dus elke dag op nieuw uitvinden wat ik wél proef en voor mijn familie is dit natuurlijk super vervelend. De ene dag proef ik een heel bord tortillas niet terwijl ik de andere dag lekker ga op een kroket.

Elke dag is een nieuwe strijd, elke dag voel ik me mentaal stukken beter. Maar mezelf ben ik nog lang niet. We komen er; stapje voor stapje, maar dit gaat rete lang duren.

Tags:

Deel

Lees ook

4 reacties

  1. Lieve Shymo,

    Inderdaad is het niet voor te stellen?
    Ik kan alleen maar zeggen dat ik zo ontzettend trots op jou en alle lieve mensen om je heen ben!
    Denk ontzettend veel aan jullie

    Dikke knuffel
    Wendy
    (Mama van Evi)

  2. Respect Shymo wat ben jij een sterke vrouw!!!!
    Ik hoop met heel mijn hart dat wij het met zijn allen het o zo broodnodige geld voor jou bij elkaar krijgen.
    Jij verdient dubbel en dwars deze kans!!!!!
    Een hele dikke knuffel van Annabel ?????

  3. Lieve Mo. Ook al zijn wij in Ierland , We denken heel vaak aan je. Het leven Is voor ons al heel lang goed en daarom voelt het zo vreselijk oneerlijk dat dat voor jou op dit moment zooo
    moeilijk Is. We vinden het ongelofelijk goed van je dat je dit alles doorstaat en hebben grote bewondering voor jou en de vele lieve mensen om je heen. Hartelijk groet van Rein en Henny ( opa en oma van Siem

  4. Lieverd

    Ik weet wat het is om niets meer te kunnen en overal hulp bij te vragen….liggen is het enige wat ik nog kan en ik weet het…..daar wordt je zo moe van!!!!!gelukkig lieve mensen om me heen en komen op bezoek hier in het hospice …..wens jou en mijzelf uiteraard zoveel kracht toe gelukkig heb jij hè ouders nog ik alleen vrienden en mijn hele lieve vriend en ex schoonouders…….links is bij mij uitgevallen en doet niet meer mee mijn been wilt niet meer en dat is erg frustrerend daarom lig ik het liefst in bed veilig denk ik dan……

    Liefs Angela ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *